Mijn naam is Allan Schornagel. Ik ben geboren in 1955 en woon/werk in Rijswijk ZH.
Ik schilder/teken sinds begin jaren negentig, en nam ruim 10 jaar ook deel aan het schilderscollectief “artists4ever”, tot zomer 2010.
Ik werk vrijwel uitsluitend met mes en olieverf, soms ook pastel of andere materialen.
Wat mij drijft in mijn schilderijen en tekeningen zie ik onder andere terug in muren of abstracties in het asfalt.
Vorm en niet-vorm worden van hun functie ontheven, waarna ik zoek naar een nieuwe balans en ruimte van vormen en kleur.
Die balans en ruimte komen uit mijzelf. Als het iemand raakt ligt dat bij hem of haar al in de herinnering.

Wat mij aansprak: NRC vrijdag 040113, pagina 18, column “Er is geen eind aan het kijken” van Marjoleine de Vos (vooral over Hockney).
“… Het leven is natuurlijk geen schilderij. Maar onze blik is wel sterk bepaald door steeds maar weer focus, nadruk, reductie, door steeds maar weer te kijken alsof ontzaglijk veel er niet toe doet.
Natuurlijk is dat ook een manier om verder te komen, wie steeds alles in de gaten wil houden zal niet snel een nieuw medicijn tegen kanker ontdekken, of het touchscreen uitvinden.
Maar wie de verwondering niet kent zal dat evenmin doen. Om iets te kunnen ontdekken, moet je om te beginnen dat wat er is niet voor vanzelfsprekend houden.
Als je even naar Hockney kijkt (en dat geldt natuurlijk voor menig kunstwerk) dan begrijp je niet goed meer hoe je ooit gedacht zou kunnen hebben dat er iets vanzelf spreekt.
Alles is in beweging, aldoor, alles verandert: het licht, de kleuren, de seizoenen. Wijzelf.”